GiftShop ป๋าซี(PaC) <<< หยิบสินค้าในร้านได้ฟรี / 1,000 วันอันตราย หน้า 28 >>>

[Suriya(PaC)]

กินข้าวกันมั้ย
ไม่ได้มาชวนกินข้าวกับอั๊ยยย่ะ 12 ต.ค. 25555 กินข้าวที่ผมพูดถึงคือ อาหารกลางวัน
ชีวิตเด็กหอบางวันได้กินข้าวเช้า บางวันก็ไม่ได้กิน สาเหตุเกิดจากตื่นสายบ้างหรือไม่ก็ไม่ค่อยมีเงินกินข้าว เรื่องข้าวเช้าถึงจะอดมื้อกินมื้อก็พอทนได้ แต่สำหรับมื้อเที่ยงจำเป็นมากถึงแม้ว่าไม่มีเงินกินข้าวก็ต้องขอเงินเพื่อน บางคนก็มีให้ยืมบางคนก็ไม่ให้ยืม เมื่อไม่มีเงินให้ยืมความหิวมาเยือนแล้วอะไรๆก็ยอม
เพื่อนคนนึงชื่อไอ้อี๋ มันซื้อข้าวเปล่ามาจานนึง แล้วเดินไปเดินมาในโรงอาหาร ดูๆเหมือนกำลังหาโต๊ะนั่งธรรมดา เมื่อผมเห็นก็ส่งสัญญาณให้มานั่งด้วยกัน แต่.....มันไม่มา มันก็เดินๆไปแล้วมันก็นั่งที่โต๊ะๆนึง บนโต๊ะนั้นมีชามก๋วยเตี๋ยววางอยู่และมีแก้วน้ำวางอยู่ด้วย เป็นของคนอื่นเหลือไว้หรือของใครวางไว้ก็ไม่รู้ผมไม่ได้ถาม มันกินจนเสร็จแล้วถึงจะเดินมานั่งคุยด้วยกัน

[Suriya(PaC)]

ป๋าซีพกปืน
จากที่พกถ่านไฟฉายไว้ป้องกันตัวในช่วงแรก ต่อมาเพื่อนที่แสนดีก็จัดปืนมาให้ มันให้เลือกทั้งคิงคอบร้า 0.22 ใส่ได้สามนัด ปืนปากกา 0.22 ใส่นัดเดียว กับปืนพก 0.38 ลูกโดด(ปืนนัดเดียว) แต่ผมเลือกปืนพกในราคา 200 บาท(สองร้อยบาทถ้วน) ซึ่งผมชอบมากเพราะมันบางด้ามสั้น สามารถเสียบที่สะเอวพกพาได้ง่าย วันที่ไปรับของที่ข้างสำนักพิมพ์เดลินิวส์ แล้วมาต่อรถเพื่อกลับบ้านแถว ถ.งามวงศ์วาน ซึ่งพอดีกับรถไฟเข้าจอดที่สถานีรถไฟบางเขน นักเรียนเทคนิคดอนเมืองลงมาเยอะมาก แล้วเดินมากลุ่มใหญ่ที่ผม มีคนนึงพูดว่า เฮ้ย..เด็กยะนี่หว่า แต่อีกคนพูดว่า พี่เค้ามีของถ้าไม่มีเค้าคงวิ่งป่าราบไปแล้ว ผมก็ได้แต่ยิ้ม จังหวะที่รถเมล์มา ผมเดินไปขึ้นนถประตูด้านท้ายเหมือนทุกครั้ง ส่วนเด็กเทคนิคดอนเมืองที่ไปด้วยกันขึ้นประตูข้างหน้าทั้งหมด หลังจากนั้นปืน 0.38 ติดตัวผมตลอดจนจบการศึกษา แต่ผมไม่ได้ใช้ยิงใครหรือข่มขู่ใครทั้งนั้น ผมใช้แค่ป้องกันตัวเท่านั้น และเป็นเหตุผลนึงที่เมื่อมีเรื่องยกพวกตีกัน ผมมักถูกกันออกมาข้างนอกไม่ให้ผมมีส่วนร่วมด้วยเพราะผมมีปืนนั่นเอง ถ้าผมร่วมกิจกรรมหรือมีตติ้งกับเพื่อนๆ ผมอาจติดคุกก็ได้

[thekop07]

โห... อ่านมาเรื่อยๆ ... มันผิดกับภาพป๋าซีในวันนี้มากเลย 

[Suriya(PaC)]

โห... อ่านมาเรื่อยๆ ... มันผิดกับภาพป๋าซีในวันนี้มากเลย  

สมัยก่อนทั้งเท่ห์ ทั้งเจ๋ง
แต่ถ้าตอนนี้พูดได้คำเดียวเลยว่า ชั่ว

[thekop07]

โห... อ่านมาเรื่อยๆ ... มันผิดกับภาพป๋าซีในวันนี้มากเลย 

สมัยก่อนทั้งเท่ห์ ทั้งเจ๋ง
แต่ถ้าตอนนี้พูดได้คำเดียวเลยว่า ชั่ว

555 ตอนนี้มีลูก คิดถึงตอนนั้นนี่ เสียวแว๊บเลยใช่ไหมครับป๋าซี 

[Suriya(PaC)]

ป๋าซีโดนยิง
ในช่วงล่าสมบัติ ผมมีหัวเข็มขัด , เสื้อฝึกงาน , เสื้อยืด , เข็มปักเสื้อ , แหวนรุ่น , ไม้สามเหลี่ยม จากสถาบันอื่น รวมๆแล้วหลายอย่างด้วยกัน ถ้าต้องการอวดพลังเราต้องใส่โชว์พร้อมๆกัน ตัวอย่างไอ้กรมือระเบิดไปงานคาราบาวที่ ม.เกษตร พกปากกา rotting เสียบในกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงยีนส์หน้าหลังทั้งแถว รวมๆแล้วไม่น้อยกว่า 50 อันซึ่งแสดงว่าผ่านสมรภูมิมาไม่น้อย
 มีอยู่วันนึงผมต้องไปเยี่ยนญาติแถวฝั่งธนบุรีกระทันหัน ซึ่งต้องเดินทางคนเดียว วันนั้นผมจึงใช้รถปรับอากาศที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด ซึ่งก็ปลอดภัยตามคาดคือไปทำธุระได้สำเร็จ แต่ตอนขากลับช่วงที่ผ่านหน้าห้างสรรพสินค้าแถวปิ่นเกล้าก็โดนยิง ลองทายซิว่าตายหรือไม่? ไม่ตายซิครับ เพราะโชคดีมันไม่โดนใครเลยแม้แต่คนเดียว หากผมเป็นอะไรไปในวันนั้นคงแย่เพราะไม่มีอะไรบ่งบอกตัวตนที่แท้จริงของผมเลย ชุดแต่งกายทั้งหมดไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าผมเรียนที่เทคนิคไทยสุริยะบางเขน ทั้งหัวเข็มขัด , เสื้อยืด , เสื้อฝึกงาน , เข็มปักเสื้อ , แหวนรุ่นจากสถาบันอื่นอีกหลายวง

[Suriya(PaC)]

ญาติมาเยี่ยม
ไม่ได้ติดคุกติดตารางครับ ระดับป๋าซี โดนจับยากขนาดพกปืนเดินในเมืองหลวง ทั้งเดินผ่านตำรวจมาหลายคน ทั้งโดนค้นมาก็หลายครั้งก็ไม่โดนจับ คือตำรวจไม่ค้นตัว แต่ค้นในกระเป๋าสะพายเลยรอดตัวมาทุกครั้ง  แต่ญาติมาเยี่ยมที่ว่าคือมาเยี่ยมที่โรงเรียนแทนไปหาที่บ้าน

หลังจากเรียนที่เทคนิคไทยสุริยะจนใกล้จบปวช.3 จู่ๆญาติสนิทจากต่างจังหวัดก็มาเยี่ยมที่โรงเรียน แล้วได้เห็นบรรยากาศต่างๆอย่างละเอียด ทางญาติก็ได้สอบถามถึงสาเหตุของการมาเรียนที่นี่แล้วนำเรื่องราวทั้งหมดไปบอกทางบ้าน หลังจากที่พ่อและแม่ได้รับรู้ความจริงทั้งหมดก็สายเสียแล้ว แม่มีคำสั่งด่วนให้ย้ายที่เรียนแต่การย้ายที่เรียนจากเทคนิคไทยสุริยะไปเรียนที่อื่นเป็นเรื่องที่ทำได้ยากก็ต้องเรียนที่เดิมจนจบหลักสูตร

และสาเหตุที่แม่ไม่เชื่อในสิ่งที่พูดในช่วงปีแรก เพราะหลังจากจบ ม.3 แล้ว ผมไม่อยากเรียนต่อเพราะผมต้องการทำธุรกิจต่อจากพ่อและแม่ ทำให้แม่เข้าใจว่า สิ่งที่ผมเล่าให้ฟังเกี่ยวกับโรงเรียนนั้นเป็นข้ออ้างของผมที่จะไม่เรียนต่อ พ่อ-แม่จึงไม่เชื่อว่ามีเหตุการณ์แบบนี้จริง

[Suriya(PaC)]

ป๋าซีเตะมีด
ช่วงนั้นจบวุฒิ ปวช.3 แล้วก็โหนประตูรถเมล์จาก ม.เกษตรศาสตร์ไปยังแยกแคราย ระหว่างทางตรงหน้าตลาดพงษ์เพชรขณะรถเมล์กำลังเคลื่อนออกจากสี่แยกไฟแดง ก็เห็นนักเรียนเทคนิคกลุ่มนึงกำลังถูกไล่แทงจากเด็กอีกกลุ่มนึงเข้าใจว่าเป็นเทคนิคดอนเมือง ผมก็รีบตะโกนให้รถออกเพราะเด็กยกพวกตีกัน จังหวะนั้นก็ดึงเด็กกลุ่มนั้นขึ้นรถ พอกลุ่มไล่แทงจิ้มมีดเข้ามาพร้อมจังหวะที่รถออกตัวพอดี ผมก็เตะมีดกระเด็นไปเลย กลุ่มเด็กพวกนั้นที่ขึ้นรถมาแล้วก็ถามว่าผมเป็นใคร ผมตอบว่า “เด็กยะ” แล้วหัวโจกในกลุ่มนั้นก็สั่งให้พรรคพวกขอบคุณผมรายคนเลย

[pajerosportman]

ผมชอบประโยคที่ป๋าซีบอกตัวตนว่า...ชั่ว...ในช่วงเวลานั้น
คำพูดนี้ใด้ใจคน...ชั่ว...อย่างผมในวันเวลานั้นเช่นกันครับ

[pajerosportman]

หลายๆช่วงหลายๆตอน อ่าดูแล้วชีวิตแขวนอยูบนเส้นด้ายทุกช่วงชีวิต
จะพลาดเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ จะตายเพราะเหตุใดไม่มีไครรู้ จะเรียนจบหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้

เช่นเดียวกับผมในวันเวลาที่กล่าวมานั้น
 ณ วันนี้ไม่เคยมีใครในบ้านผมรูเลยซักคนว่า...ผมเคยมีเรื่องราวเหล่านี้เข้ามาในชีวิต.....

ที่มาเล่าเรื่องราวแบบนี้เพราะ เราผ่านจุดนั้นมาใด้ ....ด้วยอย่างไม่มีควมภูมิใจเลย
ไม่อยากเล่าเพราะไม่มีอะไรดีเลย  แต่สิ่งที่แฝงในสิ่งเหล่านี้แหละที่มันเรียกว่า...อุทาหรณ์...

[P@Kaow]

โห... อ่านมาเรื่อยๆ ... มันผิดกับภาพป๋าซีในวันนี้มากเลย  

เหมือนกันครับป๋าแจ๊ค เมื่อผมมาคิดถึงตอนนั้นเราทำไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ รุ่นผมเหมือนที่ป๋าซีบอก
เจอต้นตอแล้วที่รุ่นน้องต้องมีศัตรูเยอะเพราะรุ่นพี่นี่เอง รุ่นผมเป็นรุ่นแรกเดิมทีเรียกว่า"ช่างกลไทยญี่ปุ่น"
หรือชื่อภาษาอังกฤษ "Thai-Japan Engineering School" แต่กระทรวงไม่อนุญาตให้ใช้ก็เลยเปลี่ยนเป็น
"ช่างกลไทยสุริยะ"แทน โดยคำว่า "สุริยะ"แทนคำว่า "ญี่ปุ่น" หมายถึงดวงอาทิตย์ แต่ชื่อภาษาอังกฤษยังเหมือนเดิม
ในช่วงนั้นเป็นโรงเรียนช่างกลเอกชนแห่งที่2 ต่อจากช่างกลสยามที่บางแค จากการที่โฆษณาว่ามีญี่ปุ่น
สนับสนุนการศึกษาและมีไปเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยในช่วงปี 3 จึงทำให้นักเรียนแห่กันมาสมัครเรียนจำนวนมาก
ถึง 1,200 คน ลองคิดดูว่าเด็ก1,000 พ่อ 1,000 แม่มาอยู่ที่เดียวกันและรุ่นเดียวกัน มันก็มีทั้งเด็กเกและเด็กเรียน
แต่เด็กเกจะมากกว่าและมีอายุมากเพราะพวกนี้จะเรียนเก่งจนสถาบันอื่นเชิญออกและไล่ออกทั้งนั้น ก็มาตั้งแก๊งกัน
อย่างป๋าซีบอกนั่นแหละมีทั้ง บุหรี กัญชา เหล้า การพนันทุกชนิด  ไว้ค่อยๆเล่าทีละช่วงของ 1,000วัน จะมีวีรกรรมทุกวัน
โดยเฉพาะรถเมลล์สาย 39,59 และ 26 วันนี้เกิ่นๆแค่นี้ก่อนค่อยขุดออกมาจากความทรงจำเพราะผ่านมา 42 ปีแล้ว

[Suriya(PaC)]

ป๋าซีชุบตัว
แม่เป็นบุคคลที่สร้างอนาคตให้ผม หลังจากที่แม่รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แม่ก็หาที่เรียนระดับ ปวส. ให้ใหม่ สถานที่เรียนใหม่นี้เป็นสถาบันการศึกษาที่มีชื่อด้านการเรียน ผมถูกส่งไปชุบตัวที่นั่นบรรยายกาศโดยรอบมีแต่การแข่งขันด้านการเรียน ผมต้องปรับความรู้ใหม่โดยหาหนังสือมาอ่าน อ่านตั้งแต่ก่อนสอบเข้า เมื่อสอบเข้าแล้วยิ่งอ่านมากขึ้นถึงแม้อ่านมากเท่าใดก็เกือบโดนรีไทม์ แต่เพื่อนที่เรียนด้วยกันเข้าใจแล้วเพื่อนๆทั้งหมดในห้อง ได้ร่วมมือกันติวชี้แนวทางการอ่าน การเรียน การศึกษา สังคมที่ใหม่ต่างจากเดิมราวฟ้ากับเหว แล้วผมก็ได้ชีวิตใหม่จากความสามารถของแม่ทั้งหมด
เพื่อนๆทั้งหมดที่เคยเกเรด้วยกันขาดการติดต่อ เพราะสมัยนั้นการสื่อสารไม่สะดวกเหมือนตอนนี้ ล่าสุดเมื่อต้นปีเพื่อนในกลุ่มที่ไปไหนด้วยกันตลอดเวลาชื่อตี๋(วีระ แซ่ลี้) ได้พบกับผมใน FB ทีแรกเพื่อนคนนี้มันก็ไม่มั่นใจเพราะความประพฤติของผมช่วงนั้นต่างจากปัจจุบันมาก ทุกวันนี้เพื่อนคนนี้ช่วยงานพี่สาวทำร้านอาหารบ้านอีสานที่จังหวัดนครสวรรค์ กับเปิดคาร์แคร์อยู่ใกล้ๆกัน ตั้งใจว่าปิดเทอมนี้อาจไปกินข้าวแถวนครสวรรค์

[Suriya(PaC)]

แม่ของผม
ความจริงการเปลี่ยนที่เรียนจากเทคนิคไทยสุริยะบางเขน ไปยังสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียงนั้นทำได้ยากมาก แต่แม่ของผมก็ผลักดันให้ผมไปสอบและเรียนที่นั่นจนได้ แม่ของผมมีลูกทั้งหมด 6 คนโดยผมเป็นคนโต แต่ความรู้สึกของผมเหมือนแม่ไม่ใช่มีลูกแค่ 6 คน ใครที่เดือดร้อนเรื่องใดๆจะต้องมาพบแม่เสมอ แล้วแม่ก็จัดการเข้าดูแลแก้ไขปัญหาให้ทั้งหมด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นแม่ของทุกๆคน แม่มีพลังและทำได้หลายอย่าง จัดอยู่ในคนดังเหมือนกันเคยออกสื่อโทรทัศน์โจมตีการทำงานของหน่วยงานบางหน่วย ขึ้นไฮปาร์ค ฯลฯ ในอดีตเคยมีมือปืนจะมาลอบยิงด้วย แต่โชคดีมือปืนกลุ่มนั้นมีคุณธรรม พอรู้ความจริงก็มาสารภาพแล้วก็จากไป วีรกรรมของแม่มีมากมายทั้งบนดินใต้ดินแม่ทำได้หมด
แม่ผมไม่ได้เรียนหนังสือมาสูงเหมือนแม่คนอื่นๆ แม่ผมจบแค่ ป.4 แต่แม่ก็มีความสามารถสั่งย้ายนายตำรวจออกนอกพื้นที่ได้ มีอยู่วันนึงผมขับรถผ่านร้านขายของชำซึ่งทางร้านได้นำยางรถยนต์มาสลับฟันปลาบนถนน ผมได้พูดกับแม่ซึ่งนั่งมาด้วยกันฟังแต่แม่เงียบตลอดทาง พอกลับถึงบ้านแม่จ้างเด็กแถวบ้านให้ไปบอกตำรวจคนที่เคยโดนย้ายแล้วขอกลับมาในพื้นที่ ให้ยกยางรถยนต์ทั้งหมดออกจากถนน โดยให้นายตำรวจคนนั้นยกเท่านั้นห้ามให้คนอื่นช่วย หลังจากวันนั้นตำรวจคนนั้นไม่มาอยู่ในพื้นที่อีกเลย

[thekop07]

โห... อ่านมาเรื่อยๆ ... มันผิดกับภาพป๋าซีในวันนี้มากเลย  

เหมือนกันครับป๋าแจ๊ค เมื่อผมมาคิดถึงตอนนั้นเราทำไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ รุ่นผมเหมือนที่ป๋าซีบอก
เจอต้นตอแล้วที่รุ่นน้องต้องมีศัตรูเยอะเพราะรุ่นพี่นี่เอง รุ่นผมเป็นรุ่นแรกเดิมทีเรียกว่า"ช่างกลไทยญี่ปุ่น"
หรือชื่อภาษาอังกฤษ "Thai-Japan Engineering School" แต่กระทรวงไม่อนุญาตให้ใช้ก็เลยเปลี่ยนเป็น
"ช่างกลไทยสุริยะ"แทน โดยคำว่า "สุริยะ"แทนคำว่า "ญี่ปุ่น" หมายถึงดวงอาทิตย์ แต่ชื่อภาษาอังกฤษยังเหมือนเดิม
ในช่วงนั้นเป็นโรงเรียนช่างกลเอกชนแห่งที่2 ต่อจากช่างกลสยามที่บางแค จากการที่โฆษณาว่ามีญี่ปุ่น
สนับสนุนการศึกษาและมีไปเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยในช่วงปี 3 จึงทำให้นักเรียนแห่กันมาสมัครเรียนจำนวนมาก
ถึง 1,200 คน ลองคิดดูว่าเด็ก1,000 พ่อ 1,000 แม่มาอยู่ที่เดียวกันและรุ่นเดียวกัน มันก็มีทั้งเด็กเกและเด็กเรียน
แต่เด็กเกจะมากกว่าและมีอายุมากเพราะพวกนี้จะเรียนเก่งจนสถาบันอื่นเชิญออกและไล่ออกทั้งนั้น ก็มาตั้งแก๊งกัน
อย่างป๋าซีบอกนั่นแหละมีทั้ง บุหรี กัญชา เหล้า การพนันทุกชนิด  ไว้ค่อยๆเล่าทีละช่วงของ 1,000วัน จะมีวีรกรรมทุกวัน
โดยเฉพราะรถเมลล์สาย 39,59 และ 26 วันนี้เกิ่นๆแค่นี้ก่อนค่อยขุดออกมาจากความทรงจำเพระผ่านมา 42 ปีแล้ว

เอาอีกเอาอีก 

[thekop07]

แม่ของผม
ความจริงการเปลี่ยนที่เรียนจากเทคนิคไทยสุริยะบางเขน ไปยังสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียงนั้นทำได้ยากมาก แต่แม่ของผมก็ผลักดันให้ผมไปสอบและเรียนที่นั่นจนได้ แม่ของผมมีลูกทั้งหมด 6 คนโดยผมเป็นคนโต แต่ความรู้สึกของผมเหมือนแม่ไม่ใช่มีลูกแค่ 6 คน ใครที่เดือดร้อนเรื่องใดๆจะต้องมาพบแม่เสมอ แล้วแม่ก็จัดการเข้าดูแลแก้ไขปัญหาให้ทั้งหมด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นแม่ของทุกๆคน แม่มีพลังและทำได้หลายอย่าง จัดอยู่ในคนดังเหมือนกันเคยออกสื่อโทรทัศน์โจมตีการทำงานของหน่วยงานบางหน่วย ขึ้นไฮปาร์ค ฯลฯ ในอดีตเคยมีมือปืนจะมาลอบยิงด้วย แต่โชคดีมือปืนกลุ่มนั้นมีคุณธรรม พอรู้ความจริงก็มาสารภาพแล้วก็จากไป วีรกรรมของแม่มีมากมายทั้งบนดินใต้ดินแม่ทำได้หมด
แม่ผมไม่ได้เรียนหนังสือมาสูงเหมือนแม่คนอื่นๆ แม่ผมจบแค่ ป.4 แต่แม่ก็มีความสามารถสั่งย้ายนายตำรวจออกนอกพื้นที่ได้ มีอยู่วันนึงผมขับรถผ่านร้านขายของชำซึ่งทางร้านได้นำยางรถยนต์มาสลับฟันปลาบนถนน ผมได้พูดกับแม่ซึ่งนั่งมาด้วยกันฟังแต่แม่เงียบตลอดทาง พอกลับถึงบ้านแม่จ้างเด็กแถวบ้านให้ไปบอกตำรวจคนที่เคยโดนย้ายแล้วขอกลับมาในพื้นที่ ให้ยกยางรถยนต์ทั้งหมดออกจากถนน โดยให้นายตำรวจคนนั้นยกเท่านั้นห้ามให้คนอื่นช่วย หลังจากวันนั้นตำรวจคนนั้นไม่มาอยู่ในพื้นที่อีกเลย

อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง God Father กันเลยทีเดียว... ดอน คอลิโอเน่