GiftShop ป๋าซี(PaC) <<< หยิบสินค้าในร้านได้ฟรี / 1,000 วันอันตราย หน้า 28 >>>

[จักษ์ มหาชัย]

เอาอาหารมาส่งจร้า

[jupnaha1]

สงสัย ศิษ เก่ามหานคร อย่างผมต้องไปหาถึงที่ เลยมั้ง ครับ เน้ 

[Suriya(PaC)]

เอาอาหารมาส่งจร้า

ขอบคุณมากครับ มาช้าดีกว่าไม่มา

สงสัย ศิษ เก่ามหานคร อย่างผมต้องไปหาถึงที่ เลยมั้ง ครับ เน้ 

ถ้าจะมาก็โทรนัดก่อนนะครับ

[noople7]

เมื่อวานน่าเสียดายป๋าซีไม่ได้เอาน้องปาไปด้วย จะได้รู้ว่าน้องปาเราเก่งแค่ไหน เจอทั้ง 100 รู+พายุอีก น้องปาเราสบายๆเลยเน๊าะ
สงสัยวันนี้ป๋าๆคงเอาเข้าตั้ง 0 กันใหม่ทุกคัน 555

[Suriya(PaC)]

เห็นป๋าตู๋ เหลาเรื่องชีวิตมาแล้ว ป๋าซีก็ของเม้าส์บ้าง.....เลียนแบบดาราถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัย  

1,000 วันอันตราย

บทนำ
1,000 วันอันตราย หรือช่วงเวลาสามปี(พศ.๒๕๒๖ – ๒๕๒๘) ของการศึกษาระดับอาชีวศึกษาในเมืองหลวงของป๋าซี ที่ต้องดำรงชีวิตที่เต็มไปด้วยอบายมุข , ยาเสพติด , ชิงทรัพย์ และทะเลาะวิวาทอยู่บ่อยครั้ง การเดินทางไปเรียนหรือกลับที่พักในแต่ละวันต้องเดินทางอย่างระมัดระวังตลอดเวลา และนี่คือช่วงชีวิตที่อัปยศช่วงนึง

สถานการศึกษาของผมคือโรงเรียนเทคนิคไทยสุริยะบางเขน ซึ่งเป็นโรงเรียนอาชีวะที่เต็มไปด้วยนักเรียน-นักเลง ผมมาจากต่างจังหวัด(นครศรีธรรมราช) ไม่เคยรู้ประวัติความเป็นมาของโรงเรียนที่บรรดารุ่นพี่ได้ก่อคดีต่างๆ เช่น ชิงทรัพย์ร้านทอง , ทำร้ายร่างกายกระเป๋ารถเมล์(ใช้คัตเตอร์กรีดจากหน้าผากผ่านลูกตามาถึงแก้ม) , การยกพวกตีกัน สร้างความเดือนร้อนไปทั่ว ทำให้เป็นที่รังเกียจของสังคม เมื่อผมได้รับรู้ถึงประวัติความเป็นมาของโรงเรียนแล้วขอย้ายที่เรียนก็สายไปเสียแล้ว

ในบ้าน pajerosport-thailand.com รู้จักผมในนามป๋าซี/อาจารย์ซี หากมองผิวเผินดูเหมือนกับเส้นทางชีวิตสวยงาม แต่ห้วงชีวิตบางช่วงผมก็มีสิ่งชั่วร้ายผ่านมาเหมือนกัน ในอดีตผมได้ทำแต่สิ่งน่ารังเกียจแต่นั่นคืออดีต ช่วงนั้นผมยังวัยรุ่นทำอะไรขาดนึกถึงสิ่งชั่วดี และที่เล่าให้ฟังไม่ได้โอ้อวดว่าเก่งแต่งความจริงคือสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุด

อันสิ่งใดที่เกิดจากตัวผมหรือกลุ่มเพื่อนๆในห้วงเวลานั้นกระทบหรือสร้างความเดือนร้อนให้กับบุคคลใด ผมและเพื่อนๆขออภัยมาณโอกาสนี้

หัวเรื่อง
- เข้าเมืองหลวง
- เปิดเทอมวันแรก
- เหล้า/บุหรี่
- รถเมล์ฟรี
- เดินห้างฯ/สวนจตุจักร
- ระเบิดปลอม/ระเบิดพลาสติก
- อบายมุข
- เพื่อเพื่อนอะไรก็ทำได้
- นกแก้วนกขุนทอง
- น้องกระทืบพี่ / ด่าอาจารย์หัวหน้าแผนกฯ
- ไอ้ชายโดนแทง
- ห้องมืด
- ป๋าซีพกปืน
- ป๋าซีโดนยิง
- ญาติมาเยี่ยม
- ป๋าซีเตะมีด
- ป๋าซีชุบตัว
- แม่ของผม
- ตบหัวแล้วลูบหลัง

[thekop07]

มาปูเสื้อ รออ่าน 

ปล. ร้านกิ๊ฟช็อป ป๋าซีอยู่ที่ไหรครับ ผมจะได้ไปอุดหนุน 

[Suriya(PaC)]

มาปูเสื้อ รออ่าน 

ปล. ร้านกิ๊ฟช็อป ป๋าซีอยู่ที่ไหรครับ ผมจะได้ไปอุดหนุน 

อยู่แถวดุสิต      ข้างบ้านป๋าตู๋

[Suriya(PaC)]

เข้าเมืองหลวง
 หลังจากจบมัธยมต้นจากโรงเรียนศรีธรรมราชศึกษาใน จ.นครศรีธรรมราช ป๋าซีก็มาเรียนต่อในระดับ ปวช. ที่โรงเรียนเทคนิคไทยสุริยะบางเขน กทม. โดยแม่ฝากตัวมากับคนรู้จัก แต่ทางบ้านไม่มีใครทราบถึงชื่อเสียงของโรงเรียนนี้มาก่อน เมื่อเข้ามาในกทม.ที่พักแรกอยู่ในหมู่บ้านเมืองทอง 1 บนถนนแจ้งวัฒนะ ประมาณปีเศษก็ย้ายมาอยู่ ซ.บัวขวัญ ถ.งามวงศ์วาน จนกระทั่งจบปวช.3 อ้อ..เคยไปอยู่แถวดินแดงหนึ่งวัน เพื่อนไปเช่าบ้านที่เค้าเพิ่งฆ่ากันตาย พอย้ายเข้าไปได้นอนหนึ่งคืนเช้ามาก็ย้ายออก ตอนเปิดเสื่อน้ำมันที่ใช้ปูพื้น ยังมีเลือดผสมน้ำแฉะๆอยู่ใต้เสื่อน้ำมันเลย

จากที่มีคู่อริที่รุ่นพี่ได้สร้างไว้ให้มากมาย การไปเรียนในแต่ละวัน จะต้องมีสติตลอดเวลา สายตาต้องสอดส่องไปทั่วๆ ยิ่งวันไหนต้องเดินทางคนเดียวยิ่งต้องระวังมากๆ การขึ้นรถหรือลงรถต้องมีเทคนิคมิฉะนั้นอาจถูกทำร้ายจากคู่อริที่ป้ายรถเมล์หรือคู่อริบนรถประจำทางได้ ก่อนขึ้นรถต้องมองไปถึงด้านในสุดมิฉะนั้นอาจมีใครมาฝากมีดด้านหลังได้

เวลารถเมล์จะเข้าป้ายต้องโผล่หน้าไปด้านนอกเพื่อดูผู้โดยสารที่ป้ายรถเมล์ก่อนทุกป้าย หากมีคู่อริต้องรีบวิ่งไปจับราวประตูเพื่อถีบสกัดก่อน แต่ถ้ามีอาวุธต้องดึงออกมาให้พร้อมสู้ได้เลย แล้วต้องประเมิณขีดความสามารถของคู่ต่อสู้ด้วย

ช่วงที่พักแถวงามวงศ์วานมีอยู่วันนึงต้องเดินทางไปเรียนโดยรถเมล์สาย 114 แต่ผมขึ้นรถผิดเป็นสาย 104 บนรถมีคู่อริอยู่หลายคน(โรงเรียนอาชีวะไทยวิจิตรศิลป์) จากความเข้าใจผิดของเราแถมไปกวนบาทาเขาอีกทำให้ผู้โดยสารบนรถเริ่มทยอยไปทางหน้ารถ แล้วผมก็....................มารู้ตัวว่าขึ้นรถผิด จากนั้นก็ลงที่ป้ายหน้าแล้วต่อรถเมล์สายประจำไปเรียนทำให้รอดจากสหบาทาได้อย่างหวุดหวิด

[thekop07]

ไทย-ยะ อยู่ใกล้ ร.ร. ผม สารวิทยา ตอนนี้ เลิกเรียนที่ไร ที่ป้ายไทย-ยะ มี น.ศ. ยืนล้นมา 1 เลน แถม ตร. ยืนอยู่เพียบ
เห็นอยู่บ่อย ไทย-ยะ vs ไทย-วิ ส่วนผมขาสั้น คอยหลบอย่างเดียว 

[Suriya(PaC)]

ไทย-ยะ อยู่ใกล้ ร.ร. ผม สารวิทยา ตอนนี้ เลิกเรียนที่ไร ที่ป้ายไทย-ยะ มี น.ศ. ยืนล้นมา 1 เลน แถม ตร. ยืนอยู่เพียบ
เห็นอยู่บ่อย ไทย-ยะ vs ไทย-วิ ส่วนผมขาสั้น คอยหลบอย่างเดียว 

อ้าวป๋าแจ็ค เรียนที่สารวิทยา เรียนใกล้กันเลย เสียดายน่าจะเรียนที่เดียวกัน 

[Nack_Nine]

มาเฝ้าเกาะขอบกระทู้....  

(ตกลงว่าร้านอยู่ข้างบ้านป๋าตู๋... เด๋วผมแวะไปอุดหนุนนะครับ อิอิ)

[thekop07]

ไทย-ยะ อยู่ใกล้ ร.ร. ผม สารวิทยา ตอนนี้ เลิกเรียนที่ไร ที่ป้ายไทย-ยะ มี น.ศ. ยืนล้นมา 1 เลน แถม ตร. ยืนอยู่เพียบ
เห็นอยู่บ่อย ไทย-ยะ vs ไทย-วิ ส่วนผมขาสั้น คอยหลบอย่างเดียว 

อ้าวป๋าแจ็ค เรียนที่สารวิทยา เรียนใกล้กันเลย เสียดายน่าจะเรียนที่เดียวกัน 

อิอิ หน้าให้ แต่ใจไม่รักครับ 
ถึงเรียนที่เดียว แต่เราคงไม่ได้เจอกัน ... แต่สุดท้าย สถาบันแบบนี้โดนจับไปไว้ในทุ่งหมดเลย

[Suriya(PaC)]

เปิดเทอมวันแรก
ในวันมอบตัวนั้นทางโรงเรียนกำชับว่าเมื่อเข้าห้องเรียนแล้ว ไม่ว่ามีเหตุการณ์อะไรในโรงเรียนให้อยู่ในห้องเรียนห้ามออกมาโดยเด็ดขาด ผมแปลกใจมากมันเหมือนครูสั่งกับเด็กๆระดับอนุบาลเลย พอมาเรียนวันแรกสภาพทั่วๆไป ห้องเรียนไม่มีประตู บานเกร็ดแตกทุกบาน รุ่นพี่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว Adidas/Nike ฯลฯ ผมยาวประบ่า บางคนใส่แว่นกันแดด หน้าตาเหมือนไม่ใช่นักเรียนระดับ ปวช ควรเรียน ปวส มากกว่า

พอถึงเวลาพักอาจารย์ก็สั่งให้รีบกินข้าวแล้วมาที่ห้องเรียนโดยด่วน และหลังที่ทำธุระเสร็จแล้วมาที่ห้องเรียนไม่นาน เสียงระเบิดพลาสติกก็ดังเป็นระยะๆ มีเสียงโครมครามที่โรงอาหารดังสนั่นหวั่นไหว เสียงแก้วเสียงจานระงม เพื่อนที่ขึ้นตึกมาช้าเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยเศษอาหาร ซึ่งผมได้ยินอาจารย์พูดว่าพวกรุ่นพี่แสดงถึงพลัง เป็นแบบนี้ทุกปี

วันนั้นพอกลับถึงที่พักผมเขียนจดหมายถึงทางบ้านแล้วเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดเพื่อขอย้ายที่เรียน(สมัยนั้นติดต่อทางจดหมายเท่านั้น) แต่ทางบ้านไม่เชื่อสิ่งที่ผมเขียนบรรยาย ผมจึงมีความจำเป็นต้องเรียนที่นี่ตลอด 3 ปี หรือ 1,000 วันอันตราย ที่ห่างจากบ้านมาไกล

[Suriya(PaC)]

เหล้า/บุหรี่
สมัยก่อนไม่มีพรบ.เกี่ยวกับการขายบุหรี่/สุราให้กับเยาวชนเหมือนสมัยนี้(แต่สมัยนี้เยาวชนก็ยังหาซื้อได้) ถึงแม้ว่าสมัยนี้ห้ามขายสุราตามเวลาที่กำหนด แต่ทุกวันนี้ถ้าผมอยากดื่มไม่ว่าร้านสะดวกซื้อหรือห้างร้านก็ต้องขายให้ผมทุกครั้งไม่มีที่ไหนห้ามขายผมได้เลย อยากซื้อเวลาไหนก็ได้

เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นที่ห่างสายตาผู้ใหญ่แล้วมาอยู่ในกลุ่มเพื่อน ป๋าซีก็สูบบุหรี่จากวันละไม่กี่มวนจนหันมาสูบวันละซอง ในโรงเรียนเราเดินสูบบุหรี่กันได้ไม่ผิดกฏของโรงเรียน แต่เวลาเรียนหรือขณะที่คุยกับอาจารย์เราสูบกันไม่ได้ บุหรี่ที่สูบบางครั้งก็ซื้อเองบางครั้งก็ขอจากพรรคพวก

ส่วนของมึนเมา เช่นเหล้า/เบียร์/น้ำขาว มีกินแทบทุกวัน ในกลุ่มขี้เมาของผมมีกัน 3 – 4 คน ที่กินเหล้าช่วงพักเที่ยงในแต่ละวันจะนำเงินค่าอาหารมาซื้อเหล้ากับเกาเหลาสองชาม แล้วมานั่งดื่มในห้องเรียน พวกเราไปซื้อเหล้าที่หน้าโรงเรียนการซื้อจะซื้อแบบขวดแบนเพราะพกพาได้ง่าย เมื่อมีเงินหน่อยก็ซื้อสองแบนถ้าไม่มีเงินก็แบนเดียว  ทำให้ช่วงบ่ายๆเราเรียนกันแบบสบายๆ

บางวันก็ไปกินที่แฟลตบางบัว มีอยู่วันนึงที่เหล้าหมดตอนใกล้รุ่ง ผมไม่อยากกลับบ้านเพราะก็ต้องมาเรียนในตอนเช้าอยู่แล้ว เลยตัดสินใจนอนที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน พอเช้าก็เดินเข้าโรงเรียนได้เลยส่วนสมุดหนังสือไม่ต้องใช้ เพราะแต่ละวันไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้ว

[Suriya(PaC)]

รถเมล์ฟรี
ยุคนั้นยังไม่มีรถไฟฟรี รถเมล์ฟรีเหมือนสมัยนี้ แต่สำหรับป๋าซี รถเมล์ฟรีมีมานานแล้วครับ สมัยก่อนขึ้นรถเมล์ฟรีบ่อย เพราะกระเป๋ารถเค้าเอือมระอา บางครั้งผมก็ขอตั๋วมาจากผู้โดยสารอื่นๆ เมื่อนายตรวจมาดูตั๋วก็มีให้ตรวจเสมอ นักเรียนของโรงเรียนนี้ที่ประพฤติตัวน่าเอือมระอา ทำให้รถเมล์สาย 26 วิ่งอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ – มีนบุรี มักไม่จอดที่ป้ายหน้าโรงเรียน ทำให้ประชาชนเดือดร้อนเสมอ

อยู่มาวันนึงก็มีรุ่นพี่ปวช.3 สั่งให้รุ่นน้องที่ต้องการโดยสารรถเมล์สาย 26 รอที่ป้ายรถเมล์เพราะวันนี้รถจะจอดที่ป้าย แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็เดินไปก่อนถึงระยะนึง จากนั้นรุ่นพี่คนนั้นโบกรถเมล์สาย 26 ที่วิ่งอยู่ในช่องขวาสุดโดยใช้ท่อนไม้ขว้างไปหน้ารถเมล์ ได้ผลครับรถเมล์จอดสนิทกระจกหน้าแตกละเอียดซักพักตำรวจก็มา แต่รุ่นพี่คนนั้นได้หายไปแล้ว ส่วนผมไม่ได้ใช้บริการสาย 26 แต่ผมใช้สาย 59  ตอนที่รุ่นพี่ขว้างไม้ไปที่รถเมล์ผมนึกภาพรถเมล์ที่ขับมาด้วยความเร็วแล้วหักหลบไม้ท่อนนั้นอาจเกิดเหตุการณ์ที่ร้ายแรงมาก