ด้วยควมเต็มใจ และด้วยควมยินดีมากคับป๋านาย
ที่น้องชายมาใช้พื้นที่นี้มาแบ่งปันประสพการณ์ที่มีทั้งดี
และร้ายในยุคนั้นๆของแต่ละคน
อ่านแล้วขอบอกแบบไม่มีเสแสร้งเลยว่า...แอบภูมิใจ...ในสิ่งที่น้องเล่ามา
มันสะท้อนอะไรมากมายอย่างเห็นใด้ชัดว่า คนเราฝ่าฟันอะไรมาบ้าง
ที่มีทั้งอุปสรรค์ขวากหนามนาๆชนิดมาทิ่มแทงเส้นทางในการดำเนินชีวิต
แต่ละคนมีเส้นทางที่เราเดินมาแตกต่างกันไป
ถ้าพูดตรงๆ เส้นทางผมสู้น้องไม่ใด้เลย น้องผ่านอะไรมาด้วยตนเองมากมาย
ด้วยลำแข้งที่เห็นใด้ชัด ทางเดินที่เราต้องเลือกที่จะเดินด้วยแรงใจแรงกาย
และควมพยายามของเราล้วนๆ
ขอบอกอีกครั้งว่า อ่านแล้วเห็นภาพ แม้จะไม่ยืดยาวในเนื้อหา แต่มีสิ่งที่ผมรู้สึกใด้ว่า
น้องชายคนนี้สู้มาตั้งวัยเรียน ไม่ผิดที่ผมจะคิด เพราะวันนี้น้องมั่นคง แข็งแรง
อย่างที่ผมเห็น อย่างที่ผมรู้จัก แม้ไม่บ่อยครั้งแต่ในใจรู้สึกเช่นนั้นใด้
วันนี้ที่ผมเห็นคือรางวัลของนักสู้ที่คนอย่างผมภูมิใจแทนน้องชายคนนี้ครับ
ปล.วันที่งานคุณแม่อบอุ่นและตื้นตันที่เราสวมกอดกันเสมือนพี่ กอดน้องชาย
ยังดีที่ตามอ่านทัน ทำให้คิดถึง ตอนเด็ก ๆ ผมก็เด็ก บางปู โดนมา 4 เข็ม จากเด็กเทคโนชำนิ ทั้งที่ไม่รู้เรื่องเลย ตอนนั้นตามหญิงอย่างเดียว 555 (เด้กเอาซีวะบางนา น่ารากทั้งน๊านนนนน 555)
มาเรียน ปวส. ไฟฟ้า ช่างอุด ฯ แถว ๆ ลำสาลี่ ไม่จบ เพราะติด สาวราม
มาเรียน นิติ เพราะสาว ๆ ชอบ จบ 3 ปี เพราะรุ่นพี่ข่มว่าเรียนยาก
ไม่ได้มีเวลาไล่ตีใคร มีแต่โดนไล่ตี เพราะต้องทำงาน และเรียนตลอด ๆ
รู้แล้วกลุ่มที่ชอบไล่ตีเด็กเรียนแบบผม เป็นแบบนี้นี่เอง 555+++ ต้องเอาคืนแล้ว 555++
เกือบได้เอาเชือกฟางผูกกางเกงไปเรียนแล้ว โดนรูดได้อยู่ทุกวัน ดีนะ สมัยนั้นแค่มีด สปาตาร์ ปืนปากกามีไว้ขู่กันเฉย ๆ 555
หลัง ๆ เพื่อนมันห่วงเลยกลับกับเราด้วย แต่ไม่มุ่งตีกัน เลิกเรียนทำงาน หาเงินเรียน เสร็จก็มุ่งไปทางแยกบางนาอย่างเดียว ทั้งศรีวัฒนา และเอาซิวะบางนา น่ารักทั้งน๊านนนน *-*
สรุป คนเราจะเป็นอะไร ฟ้าเขากำหนดมาแล้ว กว่าจะมีวันนี้ได้ กว่าจะมีฐานะขึ้นมา ผมเชื่อว่าทุกท่านมีความดี มีสิ่งที่ดี และน่านับถือ ถึงก้าวมาถึงทุกวันนี้ เรารักดี แม่ไม่มีเวลาแสดงออกมา แต่ผลมันจะออกมาให้เราได้รับมัน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ทำความดีไม่ต้องบอกใครและไม่ต้องหวังผล หวังแค่ว่าถ้าทำแล้วสบายใจก็ทำไป ผลจะได้แก่เราเอง
รักนะจุีพ ๆ ขอพื้นที่ ท่านพี่ พี่ชายผม เล่าบ้างไรบ้าง 555+++
พอดี เคยเป็นเด้กอาชีวกะเขาเหมือนกัน อิอิ
เรียนด้านนี้ 4 ปี ทำงานด้านช่างแอร์ 6 ปี ขอบคุณความลำบากที่ทำให้เราเข้มแข็ง มองเห็นความสำเร็จเป็นสิ่งที่คุ้มค่าและยิ่งใหญ่
เลิพ ๆ ครับ
ชีวิตผมมีจุดร่วมคล้าย(บ้าง)กับทั้งป๋านาย และป๋าตู๋
เนื่องด้วยแม่ผมก็มีโรคประจำตัวเหมือนป๋าตู่ (เส้นเลือดในสมองตีบ) ต้องกินยาตลอดชีวิต กว่าจะผ่านช่วงวิกฤตมาได้ ทำให้เข้าใจความรู้สึกของตัวผู้ป่วยและบุคคลในครอบครัวดี
ส่วนป๋านายผมเป็นศิษย์เก่าสถาบันและคณะเดียวกับป๋านาย(นิติ) แต่คงรุ่นหลังเยอะ (ฮา) จบ 3 ปีได้เพราะอาจารย์ที่โรงเรียนดันอวยพรแบบประชดว่า 8 ปี ไห้จบนะ
ขอบคุณป๋าครับที่มาแชร์ควมรู้สึกดีๆกัน
ป๋ามาเป็นกำลังใจให้ผม...ผมขอเป็นกำลังใจในฐานะที่ป๋าคือคนที่มีโรคภัยมาเบียดเบียนเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ดีไปกั่วกำลังใจครับ
